Παρουσίαση του βιβλίου "Γκιουζέλ Ανθή" της Ελένης Δραμητινού

Την Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012 στις 8:30 μ.μ. στο βιβλιοπωλείο – καφενείο ΧΑΡΤΑ (Σκενδεράνη 16Α-Β, Βόλος, τηλ: 24210 33250) παρουσιάζεται το βιβλίο Γκιουζέλ Ανθή της Ελένης Δραμητινού (εκδόσεις ΑΛΔΕ). Το βιβλίο παρουσιάζει ο Διονύσης Λεϊμονής, φιλόλογος-συγγραφέας. Διαβάζουν οι ηθοποιοί Σύνθια Μπατσή και Χαράλαμπος Παυλίδης.

Από τότε που άνοιξε τα μάτια της, η εμπέ, η μαμή, την προσφώνησε "η μικρή γκιουζέλ Ανθή", Εκεί, στη μακρινή Αττάλεια, ξετύλιξε η ζωή το νήμα, μέσα σε σφιχτοδεμένα παιδικά χρόνια, στο τα-τα-τα-τα της Αττάλειας, σαν μουσική.
Ως τη στιγμή που την είδε ο καμπούρ-Γιάνγκος, έμπορος από τα μικράτα του, τη διεκδίκησε και την κέρδισε. Εκείνη στην ανατολή της ζήσης της κι εκείνος κοντά στη δύση. Κι ύστερα, ξανά ανακάτωσε ο Θεός την τράπουλα. Βρέθηκε η γκιουζέλ Ανθή και ο Γιάνγκος σε άλλο κομμάτι του κόσμου, μετά το διωγμό, στην Ελλάδα.
Πώς να στήσει ο καμπούρ-Γιάνγκος το νέο του κόσμο; Πόσο δικαίωμα έχει να απελπιστεί, να αφεθεί, να κάνει κύκλο γύρω απ' τον εαυτό του, με απρόσμενο τέλος; Πώς η μοίρα έφερε την Ανθή σε δρόμους ξένους, με έξι παιδιά και ένα ακόμα, ένα νέο μωρό, παιδί παρηγοριάς, να ψάχνει δύναμη μέσα από την ίδια τη ζωή, για να τη χαρίσει απλόχερα ως την τελευταία κουταλιά της ζήσης της;

Η Ελένη Δραμητινού γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καισαριανή. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Εργάστηκε ως στέλεχος επιχειρήσεων στον ΟΤΕ. Διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Έχει διακριθεί για το διήγημά της “Σ΄ αγαπάω πολύ” από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών. Το μυθιστόρημα “Γκιουζέλ Ανθή” είναι το πρώτο της.

Αφιέρωμα στον ποιητή Βύρωνα Λεοντάρη

“Η ποίηση της ήττας” : Αφιέρωμα στον ποιητή Βύρωνα Λεοντάρη από την ομάδα “Άσυλο των Ποιητών”

Τη Δευτέρα 25/6, στις 9μ.μ., η ομάδα “Άσυλο των Ποιητών” παρουσιάζει στη Χάρτα ένα ποιητικό και μουσικό αφιέρωμα στον ποιητή Βύρωνα Λεοντάρη με τίτλο “η ποίηση της ήττας”. Παίρνουν μέρος οι Νίτσα Αμουτζοπούλου, Μιχάλης Πόρναλης, Οδυσσέας Χαλκιάς, Αστέρης Γκέκας, Γιάννης Παπαδόπουλος και Δημήτρης Πανταζής. Φιλολογική προσέγγιση Νέλλη Βλαστού. Επιμέλεια και παρουσίαση Κώστας Γκόγκας.

Ο Βύρων Λεοντάρης γεννήθηκε στη Νιγρίτα Σερρών το 1932. Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Σάμο, από όπου καταγόταν, και το 1939 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Αδελφός του κριτικού Μανόλη Λαμπρίδη, του ποιητή Ανδρέα Λεοντάρη, σύζυγος της ποιήτριας Ζέφης Δαράκη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1952-1956) και εργάστηκε ως δικηγόρος. Στο χώρο της λογοτεχνίας ασχολήθηκε με την ποίηση, ενώ δημοσίευσε επίσης κριτικά δοκίμια. Πρωτοεμφανίστηκε το 1954 με την ποιητική συλλογή "Γενική Αίσθηση'. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά "Κριτική", "Εφημερίδα των Ποιητών", "Επιθεώρηση Τέχνης", κ.ά., μέλος της εκδοτικής ομάδας του περιοδικού "Σημειώσεις".

Το ποιητικό του έργο τοποθετείται στο χώρο της μεταπολεμικής ελληνικής ποιητικής γενιάς. Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά και τουρκικά.

Ο ποιητής Μάρκος Μέσκος στη Χάρτα

Την Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012 στις 8:30 μ.μ. στο βιβλιοπωλείο – καφενείο ΧΑΡΤΑ (Σκενδεράνη 16Α-Β, Βόλος, τηλ: 24210 33250) φιλοξενείται ο ποιητής ΜΑΡΚΟΣ ΜΕΣΚΟΣ με αφορμή τη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του Μαύρο Δάσος Ι & ΙΙ και την τελευταία ποιητική του συλλογή Τα Λύτρα (εκδόσεις Γαβριηλίδης). Προλογίζει η Μένια Συρούκη, φιλόλογος.

Παράλληλα, θα εκτεθούν έργα του Αστέρη Γκέκα εμπνευσμένα από την ποίηση του Μάρκου Μέσκου.

"προς το παρόν, η ποίηση είναι ψυχή"
Ο Μάρκος Μέσκος γεννήθηκε στην Έδεσσα της Μακεδονίας το 1935. Εκεί οι εγκύκλιες και οι γυμνασιακές του σπουδές. Κατ' αρχάς στο εμπορικό κατάστημα του πατρός του και κατόπιν, 1965-1980, στην Αθήνα. Απεφοίτησε από το Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Σχολής Δοξιάδη Αθηνών το 1968. Εργάστηκε, μεταξύ άλλων εργασιών του ποδαριού, ως γραφίστας σε αρκετά διαφημιστικά γραφεία αλλά και επιμελητής εκδόσεων. Πολύ πριν, από το 1957, είχε συνδεθεί με τη συντακτική ομάδα του περιοδικού "Μαρτυρίες". Γράφει ποιήματα από το 1952. Συνεργάστηκε με ποιήματα, μελέτες και πεζογραφήματα σε πολλά περιοδικά. Ποιήματά του μεταφράστηκαν σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Από το 1981 είναι εγκατεστημένος στη Θεσσαλονίκη. Φίλος και συνιδρυτής της εκδοτικής ομάδας των "Χειρογράφων" ενώ από το 1987-1993 εργάστηκε ως υπεύθυνος των εκδόσεων της Α.Σ.Ε. Έχει τιμηθεί με το βραβείο ποίησης του περιοδικού "Διαβάζω" για τους "Χαιρετισμούς", 1995, και με το βραβείο του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, το 2006, για το σύνολο του ποιητικού του έργου.

“Ο δυνατός αέρας της ελευθερίας που πνέει στους ανοιχτούς χώρους, οι μαγικές και συνάμα μαγεμένες εικόνες του φυσικού τοπίου, αλλά και η ματωμένη, άσβεστη μνήμη της ιστορίας: αυτό είναι, νομίζω, το τρίπτυχο που ορίζει το ποιητικό έργο του Μάρκου Μέσκου, ο οποίος εκπροσωπεί μια από τις πιο ευδιάκριτες φωνές της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς - γενιά που έζησε τα παιδικά της χρόνια μέσα στην αντάρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και της εμφυλιακής σύγκρουσης.[Στο “Μαύρο Δάσος”] ο Μέσκος σχηματίζει μια δίσημη ποιητική μυθολογία, εξυμνώντας τα ανδραγαθήματα μιας παράξενης κλεφτουριάς: μια δράκα γενναίων είναι έτοιμη να τα βάλει με όλα τα άδικα του κόσμου έχοντας πλήρη επίγνωση πως η βία του εχθρού μπορεί ανά πάσα στιγμή να τη διαμελίσει. Οι γενναίοι αυτοί εμφανίζονται με τη μορφή φασματικών, ανιστορικών ηρώων, που εμφυσούν ένα υψηλό φρόνημα ζωής, ενώ δεν αποκλείεται κατά τόπους να αποκτήσουν και ένα σαφώς ιστορικό πρόσημο, παραπέμποντας στο μακελειό της πολύπαθης δεκαετίας του 1940. Διπλή είναι και η εικόνα του εξωτερικού περιβάλλοντος σε ένα τέτοιο πλαίσιο. Ο φυσικός περίγυρος λειτουργεί από τη μια μεριά ως αβίαστη λυρική και παραμυθητική πηγή ενόσω σπεύδει από την άλλη να κλείσει στους κόλπους του ένα ανείπωτο ανθρώπινο δράμα: «Το σπαθί που χαράζει στα ματόφυλλα τον ύπνο / και οι αναφορές στο παρελθόν / ας πούμε η εποχή / του Σαράφου του πεταλωτή ή του μάγειρα Μπατίκη / λίγο πριν οι ληστές κρατήσουν στα χέρια / το κόκκινο πιπέρι για τους σκοτωμούς / λίγο πριν σπάσει ο ουρανός / και χυθούνε τα νερά - σιωπηλά τα βουνά / τσιρίζουν τ' ακρογιάλια» .Χωρίς να αλλάξει ακριβώς ρότα, ο Μέσκος συρρικνώνει δραστικά το σύμπαν του στη δεύτερη ενότητα του έργου του: μνήμες, όνειρα και τραύματα μεταμορφώνονται τώρα σε μικρούς, αλλά πεντακάθαρους κρυστάλλους, που κρατούν το νόημά τους σε μιαν υποβλητική εκκρεμότητα, σύμφυτη με την ολοφάνερη επίταση του άγχους της ύπαρξης ή με τη γέννηση της αγωνίας του θανάτου. Θα χρειαστεί εδώ να προσθέσουμε και κάποιες πυκνές ασκήσεις ποιητικής, όπου ο Μέσκος σχολιάζει μέσω μιας σειράς επιγραμματικών σπαραγμάτων τους σκοπούς και τις μεθόδους της εξηντάχρονης τέχνης του. Μιλώντας για αυτή την τέχνη σήμερα, θα έλεγα πως ο Μέσκος διασώζει στο ακέραιο την ενέργειά της, που τον εγκλιματίζει χωρίς σκαμπανεβάσματα στο αίσθημα του παρόντος. Ενα παρόν με το οποίο ο ποιητής συνομιλεί ευθέως και εις βάθος, κερδίζοντας άκοπα τη συγκίνησή μας: «Σαν όνειρο τα πράσινα του Μάη και / οι εκτελεσμένες παπαρούνες τόπους τόπους / πουλιά αραιά στον αέρα / η καϊσιά, η κερασιά και η φλαμουριά από τον Βορρά / σαν όνειρο / προτού στην αμνησία βουλιάξει / και στο αράγιστο σκοτάδι». (από την κριτική του Β.Χατζηβασιλείου, Το Βήμα, 1/4/12.)