Ο "κόσμος" του Δημήτρη Ναλμπάντη

Την Πέμπτη 14 Μαϊου στις 21:00 εγκαινιάζεται στη ΧΑΡΤΑ (Σκενδεράνη 16, Βόλος, τηλ:2421033250) έκθεση ζωγραφικής του Δημήτρη Ναλμπάντη.

Και αυτή η έκθεση, όπως και η προηγούμενη με λιθογραφίες του Giorgio de Chirico, γίνεται με την επιμέλεια του ζωγράφου Κώστα Κομνηνού και τη συνεργασία του Νικόλου Βελισσιώτη.

Διάρκεια έκθεσης ως 15/6.

Ο Δημήτρης Ναλμπάνης εκθέτει για πρώτη φορά στο Βόλο.

Γεννημένος το 1957 στο Διδυμότειχο, σπούδασε αρχιτεκτονικό σχέδιο στην Θεσσαλονίκη και ζωγραφική δίπλα στον Νίκο Τζιώτη.

Το 2000 εκπροσωπεί την Ελλάδα στην παγκόσμια έκθεση ζωγραφικής που οργάνωσαν τα Ηνωμένα Έθνη για την νέα χιλιετία. Το έργο του «Αναμνήσεις» εξελέγη για να γίνει το πρώτο γραμματόσημο του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για το έτος 2000.

Το 2003 το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας τον τίμησε οργανώνοντας του αναδρομική έκθεση. Το 2004 επίσης το Υπουργείο Οικονομικών τον τίμησε με αναδρομική έκθεση και την ίδια χρονιά το Υπουργειο ΥΠΕΧΩΔΕ διοργάνωσε έκθεση έργων του στην Πινακοθήκη Πιερίδη με θέμα «Καθαρό Περιβάλλον». Τέλος, το Υπουργείο Μεταφορών σε συνεργασία με τα ΕΛΤΑ παρουσίασαν τέσσερα γραμματόσημα με θέμα το περιβάλλον που φιλοτέχνησε ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Στην γενέτειρα του δημιουργήθηκε προς τιμήν του η «Δημοτική Πινακοθήκη Δημήτρη Ναλμπάντη» που του διαθέτει ένα κτίριο το όποιο ο Ναλμπάντης έχει τοιχογραφήσει και στο οποίο εκθέτει τα έργα του.

Εκτός του Μουσείου του Διδυμότειχου έχει τοιχογραφήσει ξενοδοχεία στην Ελλάδα, όπως το Rethimno Pallas, το Mare Monte, το Royal Μare Τhalasso Spa Αldemar και το Nina Beach στην Κρήτη, το Paradise στη Ρόδο, το Holiday Inn και το Meridian στην Αθήνα καθώς και την Συναγωγή της πόλης της Βέροιας.

Χρησιμοποιεί με εκπληκτικό τρόπο την αναγεννησιακή τεχνική του «Trompe l’ oeil», τεχνική της αυταπάτης, δημιουργώντας χώρους ανύπαρκτους. Η φύση, εκείνη η αμόλυντη, που ο Ναλμπάντης αγαπά υπερβολικά, γίνεται στα έργα του ένας παράδεισος ή τουλάχιστον η πόρτα που οδηγεί σε κάποιον μεταφυσικό παράδεισο.

Η ζωγραφική του Δημήτρη Ναλμπάντη μας μεταφέρει από την πρώτη ματιά σε ένα κόσμο σίγουρα γνωστό μας αλλά την ίδια στιγμή απρόβλεπτο. Στοιχεία υπερρεαλιστικά τοποθετημένα σε χώρους όπου δεν ανήκουν, καθημερινά αντικείμενα αιωρούμενα σε φανταστικές ατμόσφαιρες η εγκαταλελειμμένα σε σκηνογραφικούς χώρους εξάπτουν την φαντασία μας. Σκάλες οδηγούν σε ιδανικούς κόσμους. Δένδρα, φρούτα, χλαμύδες, ταξιδεύουν στα σύννεφα πάνω από ένα καθαρά ελλαδικό τοπίο. Ένας κόσμος μεταφυσικός ο δικός του.

Είναι εξαιρετικός γνώστης της τεχνικής της ζωγραφικής και των εκφραστικών δυνατοτήτων των χρωμάτων. Εκείνο που χαρακτηρίζει τα έργα του είναι η διαφάνεια των χρωματικών επιστρώσεων, οπου κάθε χρωματική επιφάνεια, μας επιτρέπει να διακρίνουμε τι υπάρχει πίσω της, χαρίζοντας έτσι στο εργο ένα οπτικό βάθος που δεν έχει την ανάγκη της προοπτικής.

Στα έργα του η φύση αντικαθίσταται από μια νέα, δημιουργημένη εντελώς νοητικά, παραμυθένια, ιδεαλιστική, χωρίς χρόνο.

Έχει μια βαθιά γνώση της ιστορίας της τέχνης και μια καθαρή διάθεση που τον οδηγεί προς την ιταλική αναγέννηση και προς τους Φλαμανδούς του 1400, από όπου «δανείζεται» θέματα και στοιχεία για να συντάξει σύγχρονες πραγματικότητες ονείρων που μας παραπέμπουν στην «μεταφυσική» ζωγραφική του εικοστού αιώνα.

Ο Ναλμπάντης, όπως οι καλλιτέχνες της αναγέννησης, τείνει προς την θρησκευτικότητα. Αλλά το «θείο» του είναι άυλο, χωρίς μορφές. Απεικονίζει μια στιγμή μετά το γεγονός που θέλει να μας περιγράψει. Έτσι ο «Μυστικός δείπνος» είναι ένα άδειο τραπέζι και μόνο το αναποδογυρισμένο ποτήρι του Ιούδα, προσδίδει ένα συμβολικό χαρακτήρα, πολύ πιο δραματικό, στην εικόνα που περνά από την στιγμιαία ιστορικότητα σε μια αιωνιότητα χωρίς τέλος.

Όταν ασχολείται με την περιγραφή ενός φυσικού χώρου, η γραφή του γίνεται πιο δυναμική, η χειρονομία του πιο εξπρεσιονιστική, τα χρώματα του πιο έντονα. Αλλά αποφεύγει πάντα τον παραστατικό ρεαλισμό, προσπαθώντας να τοποθετήσει τον χώρο σε ένα απίθανο και ενεργό περιβάλλον, δημιουργώντας έτσι μεταφυσικές πραγματικότητες.

Η ζωγραφική του Ναλμπαντη είναι δημιούργημα καθαρά νοηματικό, όπου ο καλλιτέχνης δεν χρησιμοποίει τα μάτια του για να συλλάβει παθητικά εικόνες του περιβάλλοντος, και να τις αναπαραστήσει, μα αντίθετα τα χρησιμοποιεί σαν ενεργό όργανο για δημιουργήσει ένα περιβάλλον απίθανο, νέο και ιδανικό, που έχει ήδη γεννηθεί και κατασκευαστεί στο μυαλό του.

Διδάσκει στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.