Ο ποιητής Μάρκος Μέσκος στη Χάρτα

Την Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012 στις 8:30 μ.μ. στο βιβλιοπωλείο – καφενείο ΧΑΡΤΑ (Σκενδεράνη 16Α-Β, Βόλος, τηλ: 24210 33250) φιλοξενείται ο ποιητής ΜΑΡΚΟΣ ΜΕΣΚΟΣ με αφορμή τη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του Μαύρο Δάσος Ι & ΙΙ και την τελευταία ποιητική του συλλογή Τα Λύτρα (εκδόσεις Γαβριηλίδης). Προλογίζει η Μένια Συρούκη, φιλόλογος.

Παράλληλα, θα εκτεθούν έργα του Αστέρη Γκέκα εμπνευσμένα από την ποίηση του Μάρκου Μέσκου.

"προς το παρόν, η ποίηση είναι ψυχή"
Ο Μάρκος Μέσκος γεννήθηκε στην Έδεσσα της Μακεδονίας το 1935. Εκεί οι εγκύκλιες και οι γυμνασιακές του σπουδές. Κατ' αρχάς στο εμπορικό κατάστημα του πατρός του και κατόπιν, 1965-1980, στην Αθήνα. Απεφοίτησε από το Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Σχολής Δοξιάδη Αθηνών το 1968. Εργάστηκε, μεταξύ άλλων εργασιών του ποδαριού, ως γραφίστας σε αρκετά διαφημιστικά γραφεία αλλά και επιμελητής εκδόσεων. Πολύ πριν, από το 1957, είχε συνδεθεί με τη συντακτική ομάδα του περιοδικού "Μαρτυρίες". Γράφει ποιήματα από το 1952. Συνεργάστηκε με ποιήματα, μελέτες και πεζογραφήματα σε πολλά περιοδικά. Ποιήματά του μεταφράστηκαν σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Από το 1981 είναι εγκατεστημένος στη Θεσσαλονίκη. Φίλος και συνιδρυτής της εκδοτικής ομάδας των "Χειρογράφων" ενώ από το 1987-1993 εργάστηκε ως υπεύθυνος των εκδόσεων της Α.Σ.Ε. Έχει τιμηθεί με το βραβείο ποίησης του περιοδικού "Διαβάζω" για τους "Χαιρετισμούς", 1995, και με το βραβείο του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, το 2006, για το σύνολο του ποιητικού του έργου.

“Ο δυνατός αέρας της ελευθερίας που πνέει στους ανοιχτούς χώρους, οι μαγικές και συνάμα μαγεμένες εικόνες του φυσικού τοπίου, αλλά και η ματωμένη, άσβεστη μνήμη της ιστορίας: αυτό είναι, νομίζω, το τρίπτυχο που ορίζει το ποιητικό έργο του Μάρκου Μέσκου, ο οποίος εκπροσωπεί μια από τις πιο ευδιάκριτες φωνές της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς - γενιά που έζησε τα παιδικά της χρόνια μέσα στην αντάρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και της εμφυλιακής σύγκρουσης.[Στο “Μαύρο Δάσος”] ο Μέσκος σχηματίζει μια δίσημη ποιητική μυθολογία, εξυμνώντας τα ανδραγαθήματα μιας παράξενης κλεφτουριάς: μια δράκα γενναίων είναι έτοιμη να τα βάλει με όλα τα άδικα του κόσμου έχοντας πλήρη επίγνωση πως η βία του εχθρού μπορεί ανά πάσα στιγμή να τη διαμελίσει. Οι γενναίοι αυτοί εμφανίζονται με τη μορφή φασματικών, ανιστορικών ηρώων, που εμφυσούν ένα υψηλό φρόνημα ζωής, ενώ δεν αποκλείεται κατά τόπους να αποκτήσουν και ένα σαφώς ιστορικό πρόσημο, παραπέμποντας στο μακελειό της πολύπαθης δεκαετίας του 1940. Διπλή είναι και η εικόνα του εξωτερικού περιβάλλοντος σε ένα τέτοιο πλαίσιο. Ο φυσικός περίγυρος λειτουργεί από τη μια μεριά ως αβίαστη λυρική και παραμυθητική πηγή ενόσω σπεύδει από την άλλη να κλείσει στους κόλπους του ένα ανείπωτο ανθρώπινο δράμα: «Το σπαθί που χαράζει στα ματόφυλλα τον ύπνο / και οι αναφορές στο παρελθόν / ας πούμε η εποχή / του Σαράφου του πεταλωτή ή του μάγειρα Μπατίκη / λίγο πριν οι ληστές κρατήσουν στα χέρια / το κόκκινο πιπέρι για τους σκοτωμούς / λίγο πριν σπάσει ο ουρανός / και χυθούνε τα νερά - σιωπηλά τα βουνά / τσιρίζουν τ' ακρογιάλια» .Χωρίς να αλλάξει ακριβώς ρότα, ο Μέσκος συρρικνώνει δραστικά το σύμπαν του στη δεύτερη ενότητα του έργου του: μνήμες, όνειρα και τραύματα μεταμορφώνονται τώρα σε μικρούς, αλλά πεντακάθαρους κρυστάλλους, που κρατούν το νόημά τους σε μιαν υποβλητική εκκρεμότητα, σύμφυτη με την ολοφάνερη επίταση του άγχους της ύπαρξης ή με τη γέννηση της αγωνίας του θανάτου. Θα χρειαστεί εδώ να προσθέσουμε και κάποιες πυκνές ασκήσεις ποιητικής, όπου ο Μέσκος σχολιάζει μέσω μιας σειράς επιγραμματικών σπαραγμάτων τους σκοπούς και τις μεθόδους της εξηντάχρονης τέχνης του. Μιλώντας για αυτή την τέχνη σήμερα, θα έλεγα πως ο Μέσκος διασώζει στο ακέραιο την ενέργειά της, που τον εγκλιματίζει χωρίς σκαμπανεβάσματα στο αίσθημα του παρόντος. Ενα παρόν με το οποίο ο ποιητής συνομιλεί ευθέως και εις βάθος, κερδίζοντας άκοπα τη συγκίνησή μας: «Σαν όνειρο τα πράσινα του Μάη και / οι εκτελεσμένες παπαρούνες τόπους τόπους / πουλιά αραιά στον αέρα / η καϊσιά, η κερασιά και η φλαμουριά από τον Βορρά / σαν όνειρο / προτού στην αμνησία βουλιάξει / και στο αράγιστο σκοτάδι». (από την κριτική του Β.Χατζηβασιλείου, Το Βήμα, 1/4/12.)