Ο ποιητής Μιχάλης Γκανάς στη Χάρτα

Την Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012 στις 8:30 μ.μ. στο βιβλιοπωλείο – καφενείο ΧΑΡΤΑ (Σκενδεράνη 16Α-Β, Βόλος, τηλ: 2421033250) φιλοξενείται ο ποιητής Μιχάλης Γκανάς με αφορμή το βιβλίο του 'Άψινθος” που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μελάνι.

Προλογίζει ο συγγραφέας Κώστας Ακρίβος.

Ο Μιχάλης Γκανάς γεννήθηκε στον Τσαμαντά Θεσπρωτίας το 1944.

Από το 1962 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Παρακολούθησε Νομικά χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Βιβλιοπώλης για μία δεκαπενταετία, συνεργάστηκε αργότερα με την κρατική τηλεόραση ως επιμελητής λογοτεχνικών εκπομπών και σεναριογράφος. Από το 1989 έως το 2005 εργάστηκε ως κειμενογράφος σε διαφημιστική εταιρία.
Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες, ενώ στίχοι του έχουν μελοποιηθεί από γνωστούς Έλληνες συνθέτες. Μετέφρασε τις Νεφέλες του Αριστοφάνη για το Θέατρο Τέχνης – Κάρολος Κουν και τους Επτά επί Θήβας του Αισχύλου για το ΔΗΠΕΘΕ Πατρών.
ΤΟ 1994 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το βιβλίο του Παραλογή, το 2009 με το βραβείο Καβάφη, και το 2011 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το σύνολο του ποιητικού του έργου.

Λίγα φύλλα λίγα πουλιά

στο τέλος του φθινοπώρου.

Νύχτα ω σκοτεινέ βατήρα της ψυχής μου.

Τελευταίο χορτάρι

τελευταίος άνεμος πάνω στη γη.

Σκοτεινή μητέρα

χτυπάει ακόμα η ζεστή σου καρδιά.

“Αψινθο τιτλοφορεί ο ποιητής και στιχουργός Μιχάλης Γκανάς τη μεγάλη ποιητική του σύνθεση που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι. Ποιήματα που έχουν αφορμή τον κλονισμό της φύσης αλλά και τη σύγχρονη κρίση, όπως τη «διαβάζει» ένας ποιητής.

«Αψινθος είναι ένα αστέρι που αναφέρεται στην Αποκάλυψη, το οποίο πέφτει από τον ουρανό, δηλητηριάζει τα νερά και πεθαίνουν οι άνθρωποι επειδή "επικράνθησαν"» λέει ο Μιχάλης Γκανάς. «Είναι όμως και το φυτό, η αψιθιά, από το οποίο βγαίνει το αψέντι, το ποτό των καταραμένων ποιητών, του Μποντλέρ και των φίλων του».

Παρουσίαση του βιβλίου του Βασίλη Τσιράκη "Σελανίκ"

Την Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012 στις 8:30 το βράδυ στο βιβλιοπωλείο – καφενείο ΧΑΡΤΑ (Σκενδεράνη 16Α-Β, Βόλος, τηλ: 2421033250) παρουσιάζεται το ιστορικό μυθιστόρημα του Bασίλη Τσιράκη “Σελανίκ” που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Τόπος.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν: Αντώνης Αντωνίου, ιστορικός
                                             Μιχάλης Δικαιάκος, ψυχίατρος
                                             και ο συγγραφέας

Σελανίκ ή Σολούν ή Σαλονίκ, οι ονομασίες της πολυεθνικής Θεσσαλονίκης στην περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας και αφετηρία του μυθιστορήματος οι κοσμογονικές αλλαγές που πυροδότησε η κατάρρευσή της. Μέσα από τη ζωή τριών οικογενειών ξετυλίγονται τα γεγονότα και οι ανατροπές που συγκλονίζουν την πόλη φτάνοντας ως το Παρίσι και τη Ζυρίχη, από την παραμονή πρωτοχρονιάς του 1900 ως το φθινόπωρο του 1916. Τρομοκρατικές ενέργειες, η επανάσταση των νεότουρκων, η Φεντερασιόν, οι πρώτες εργατικές απεργίες, δύο επιδημίες και μια χρεοκοπία, δυο συνεχόμενοι τοπικοί πόλεμοι, η δολοφονία ενός βασιλιά, η απόβαση της Αντάντ, ο διχασμός και η εθνική Άμυνα, διαμορφώνουν ένα εκρηκτικό σκηνικό που σημαδεύει βαθιά την πόλη και τους ανθρώπους της. Και δίπλα σ' όλα αυτά οι φιγούρες του νεαρού Κεμάλ Ατατούρκ, του Αβραάμ Μπεναρόγια, του στρατηγού Σαράιγ, αλλά και του Πικάσο και του Λένιν. Οι έρωτες, οι φιλίες, οι μεγάλες προσδοκίες, δοκιμάζονται σκληρά στις μυλόπετρες της ιστορίας, που πορεύεται με τους δικούς της κανόνες και είναι τελικά ο μεγάλος πρωταγωνιστής. "...κι όλα αυτά μέσα σε δεκατρία μόλις χρόνια, η ιστορία προχωρά με τα κέφια της, άλλοτε σέρνεται βαριεστημένα κι άλλοτε τρέχει πίσω από το χρόνο". Ο Βασίλης Τσιράκης γεννήθηκε στην Καρδίτσα το 1961. Τα εφηβικά του χρόνια τα πέρασε στον Βόλο, ενώ από το 1980 ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη, όπου και σπούδασε στο φυσικό τμήμα του ΑΠΘ. Αρθογραφεί για θέματα τέχνης και πολιτισμού στον περιοδικό Τύπο και στο διαδίκτυο. Εργογραφία: "Θεσσαλονίκη 2003", ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, 2003. "Οι ποδηλάτες του χρόνου", μυθιστόρημα, εκδόσεις "Κοχλίας" 2004. "Ακορντεόν, βιολί και φυσαρμόνικα", μυθιστόρημα, εκδόσεις "ΚΨΜ" 2007. "Μετεωρολογικό δελτίο", θεατρικό, 2009. "Ένα συν ένα", ταινία μικρού μήκους μυθοπλασίας, 2010.

Ο Θωμάς Κοροβίνης διαβάζει το βιβλίο του "Το Αγγελόκρουσμα"

Την Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012 στις 8:30 το βράδυ οι εκδόσεις Άγρα και το βιβλιοπωλείο – καφενείο ΧΑΡΤΑ (Σκενδεράνη 16Α-Β, Βόλος, τηλ: 2421033250) διοργανώνουν στο πατάρι του βιβλιοπωλείου μια εκδήλωση με το συγγραφέα Θωμάς Κοροβίνη που διαβάζει το αφήγημά του “Το αγγελόκρουσμα – Η τελευταία νύχτα του κυρ-Αλέξανδρου” .

Το πεζογράφημα "Το αγγελόκρουσμα: Η τελευταία νύχτα του κυρ-Αλέξανδρου" του Θωμά Κοροβίνη είναι μια αυτοαφήγηση που ξεκινάει την επομένη της Πρωτοχρονιάς του 1911, όταν ο κυρ-Αλέξανδρος αρχίζει να εκμετρεί το ζην, παρακολουθεί όλη τη δοκιμασία του χαροπατημένου και κορυφώνεται δύο νύχτες μετά για να καταλήξει στο "θαύμα" του τέλους αυτού του ανεπανάληπτου θνητού, που έχει αυτοσυστηθεί ως "ξένος του κόσμου και της σαρκός", και ο οποίος παραδίνει την ψυχή του και μας αποχαιρετά κλείνοντας με το ίδιο του το χέρι τα μάτια του. Το αφήγημα μπορεί να διαβαστεί είτε σε μοναχική αυτοακρόαση είτε μπροστά σε άλλους, ενώπιον του κοινού, ως μονόλογος. Ή να παρουσιαστεί ως πολυπρόσωπη θεατρική παράσταση όπου τους βασικούς ρόλους θα κρατούν οι τρεις πρωταγωνιστές: ο ίδιος ο κυρ-Αλέξανδρος, που ξεδιπλώνει τα αισθήματα, τους λογισμούς, τους απολογισμούς και τα οράματά του καθώς, εξομολογούμενος την τελευταία νύχτα της ζωής του, νιώθει το αγγελόκρουσμα του θανάτου· ο αναγνώστης και ιεροψάλτης, στον οποίο αναλογούν τα χωρία της εξοδίου ακολουθίας και των λοιπών εκκλησιαστικών κειμένων· και έτερος αναγνώστης, ο οποίος διαβάζει τα εμβόλιμα αποσπάσματα από διάφορα πεζά του Παπαδιαμάντη που έχουν διασπαρεί στο κυρίως κείμενο. Συμπληρωματικοί είναι οι ρόλοι των τεσσάρων αδελφάδων του, που παρευρίσκονται διακριτικά στη σκιαθίτικη κατοικία του μελλοθάνατου, καθώς και των φίλων του της Αθήνας και της Σκιάθου, λογίων, συμποτών, ταβερνιάρηδων, βιοπαλαιστών, ιερέων, ξωμάχων, αλλά και των ηρώων των αφηγημάτων του που τον επισκέπτονται απροσκάλεστοι την κρισιμότερη ώρα, όπως η Φραγκογιαννού και οι άλλοι. Ο Θωμάς Κοροβίνης γεννήθηκε το 1953 στη Νέα Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε ως φιλόλογος στη μέση εκπαίδευση. Από το 1988 έως το 1996 έζησε στην Κωνσταντινούπολη, υπηρετώντας στο Ζάππειο και το Κεντρικό Παρθεναγωγείο της. Εδώ και χρόνια ερευνά πτυχές του ελληνικού και του τουρκικού λαϊκού πολιτισμού καθώς και τις σχέσεις μεταξύ τους. Συνεργάζεται με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Από το 1995 μέχρι και το 1999 εργάστηκε ως παραγωγός και επιμελητής ραδιοφωνικών εκπομπών στον 9,58. Έγραψε τα βιβλία: "Τουρκικές παροιμίες", "Κανάλ ντ' Αμούρ", "Τα πρόσωπα της Σωτηρίας Μπέλλου", "Φαχισέ Τσίκα", "Σκανδαλιστικές και βωμολοχικές ελληνικές παροιμίες", "Κωνσταντινούπολη, λογοτεχνική ανθολογία: Τούρκοι ποιητές υμνούν την Κωνσταντινούπολη", "Ο Μάρκος στο χαρέμι", "Το χτικιό της Άνω Τούμπας", "Οι ασίκηδες", "Οι ζεϊμπέκοι της Μικράς Ασίας", "Όμορφη νύχτα", "Σμύρνη: μια πόλη στη λογοτεχνία", "Ο γύρος του θανάτου", "Το αγγελόκρουσμα", κ.ά. Το 1995 βραβεύτηκε με το βραβείο Αμπντί Ιπεκτσί. Το 2011 με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το βιβλίο του "Ο γύρος του θανάτου", με θέμα την υπόθεση του "Δράκου του Σέιχ-Σου", Αριστείδη Παγκρατίδη. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Είναι επίσης συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής λαϊκών τραγουδιών

Αφιέρωμα στον Τάσο Λειβαδίτη

Την Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012 στις 8:30 το βράδυ στο βιβλιοπωλείο – καφενείο ΧΑΡΤΑ (Σκενδεράνη 16Α-Β, Βόλος, τηλ: 2421033250) παρουσιάζεται ένα ποιητικό και μουσικό αφιερωμα στον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη.

Συνεχίζοντας τη δράση του για δεύτερη χρονιά, και μετά τις βραδιές για τους ποιητές Θωμά Γκόρπα και Βύρωνα Λεοντάρη, η ομάδα “Άσυλο Ποιητών” παρουσιάζει τώρα στη Χάρτα ένα ποιητικό και μουσικό αφιέρωμα στον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη με την επιμέλεια του Κώστα Γκόγκα. Φιλολογική προσέγγιση: Νέλλη Βλαστού. Συμμετέχουν επίσης: Αστέρης Γκέκας, Ισαβέλα Μαρτζοπούλου, Ελένη Κωστούλα και άλλοι φίλοι. Στο μουσικό μέρος: Μιχάλης Πόρναλης, Οδυσσέας Χαλκιάς, Γεωργία Λασαντού και Βασίλης Μπλαζής.

Τάσος Λειβαδίτης: Μια ποίηση καμωμένη για πάντα

«Το ημερολόγιο θα δείχνει Οκτώβριο- με τα μαραμένα φύλα και τις εξεγέρσεις».
«Ω, που έζησα μια ζωή συγκεχυμένη ακαθόριστη σαν ένα όνειρο που το ξεχνάς το πρωί και μετά το ξαναθυμάσαι, μέχρι που δεν ξέρεις αν ήταν όνειρο ή το ίδιο το πεπρωμένο. Και είδα τ’ ανοιχτά παράθυρα σα μεγάλα βιβλία της ερημιάς όπου διάβασα το ποτέ και το τίποτα. Κι έπρεπε εδώ απ’ αυτό το ποτέ και το τίποτα// να φτιάξω μια ποίηση για πάντα.»

Το ημερολόγιο έδειχνε 30 Οκτωβρίου 1988 όταν ο Τάσος Λειβαδίτης μας αποχαιρέτισε για πάντα. Κρατήσαμε τους σπουδαίους στίχους του, που πολλά είχαν προείπει:«Ομως εδώ τελείωσα. Ωρα να φύγω. Οπως θα φύγετε κάποτε κι εσείς. Και τα φαντάσματα της ζωής μου θα μ’ αναζητούν τώρα τρέχοντας μες στη νύχτα και τα φύλλα θα ριγούν και θα πέφτουν. Ετσι συνήθως έρχεται το φθινόπωρο. Γι’ αυτό, σας λέω, ας κοιτάξουμε τη ζωή μας με λίγη περισσότερη συμπόνοια/ μιας και δεν ήτανε ποτέ πραγματική.»

Δεν είχε φανταστεί (ή μήπως είχε;) ότι τα φαντάσματα της ζωής του θα πολλαπλασιάζονταν τόσο δραματικά μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα από τον θάνατό του. Η περιπέτεια του Οράματος που έφτασε να γίνει δοκιμασία, οι καταρρεύσεις που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί, οι ταχύτατες αλλαγές σε κώδικες συμπεριφορών και κοινωνικούς χάρτες, στοιχεία απρόβλεπτα ακόμη και για τους υποψιασμένους, άλλαξαν πολλά δεκαεννιά χρόνια μετά. Ηδη, μόλις ένα- δυο χρόνια μετά τον θάνατο του ποιητή, ο «μη υπάρξας» (και διόλου «υπαρκτός») σοσιαλισμός είχε εκμετρήσει το ζην.
Αλλά, εκείνος το γνώριζε κατά βάθος ότι μονάχα ο Δίκαιος Χρόνος («αυτός που μαραίνει τον έρωτα και ωριμάζει το στάχυ και στεφανώνει την υπομονή/ και ταξιθέτης του σύμπαντος τοποθετεί τον καθένα στη θέση που του ανήκει») σε δικαιώνει ή σε στέλει ανάμεσα «στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι» (κατά τον Καρυωτάκη). Ο Δίκαιος Χρόνος, λέει, σήμερα, για τον Τάσο Λειβαδίτη πως υπήρξε ένας δημιουργός μείζον. Οχι παραγνωρισμένος, ευτυχώς, ούτε όμως και τόσο αναγνωρισμένος όσο θα έπρεπε.
Καθώς η αισθητική αλλάζει, ο Δίκαιος Χρόνος είναι που «νομοθετεί άσφαλτα στο χρηματιστήριο των αξιών». Αλλά ποιες είναι οι αξίες σήμερα; Και πόσο έχουν αλλάξει από την εποχή εκείνων που ονειρεύτηκαν μιαν άλλη Ελλάδα και έδωσαν τα πάντα γι’ αυτό τον σκοπό;
Ο Τάσος Λειβαδίτης ήταν ένας από τους τελευταίους ποιητές που ακολούθησαν το συλλογικό όραμα, έστω και αν αυτό σήμαινε δραματικές περιπέτειες. Περιπέτεις όχι μονάχα με την έννοια των εξοριών και των διώξεων, αλλά και με εκείνη των εσωτερικών αναταράξεων. Ο άνθρωπος που οραματίστηκε έναν καλύτερο κόσμο, δεν πικράθηκε και λίγο όταν, πολύ σύντομα, κατανόησε την ουτοπία αυτού του οράματος. Ούτε όμως έχασε την πίστη του όταν η αμφιβολία άρχισε να διεισδύει στο όραμα και να κάνει εκείνους που ακολουθούσαν το όνειρο περισσότερο ανεξάρτητους. Ας σκεφθούμε όμως πόσο στοιχίζει κάθε αποκοπή: ο ομφάλιος λώρος, ο απογαλακτισμός, η ενηλικίωση. Πόσες βεβαιότητες αφήνεις πίσω σου για πάντα.
Ο Τάσος Λειβαδίτης δεν υπήρξε μονάχα ένας αιρετικός της Αριστεράς. Υπήρξε διαφορετικός. Γνωρίζοντας πόσο εξίωξαν στον χώρο αυτόν τους αιρετικούς, μπορούμε να φανταστούμε πόσο πλήγωσαν τους διαφορετικούς. Αλλά ο ποιητής δεν έζησε ποτέ εν αντεπιθέσει. Εν θέσει, έζησε.
Ολα αυτά δέθηκαν με την δημιουργία του. Δεν έγραφε μανιφέστα, ποιήματα έγραφε. Μέσα από τους στίχους του είπε τον Κόσμο όπως τον προσελάμβανε, περιέγραψε τον Ανθρωπο και τις περιπέτειές του. Η μάχη της καθημερινότητας ήταν εξίσου σπουδαία με τις μάχες του κινήματος και τα παιδικά χρόνια το ίδιο εκστατικά με τις στιγμές που αξίζει να λέγεσαι Ανθρωπος. Εστω και αν η μοναξιά καραδοκεί πάντοτε.
Γιατί ο κόσμος του ποιητή, όπως είχε σημειώσει και ο αξέχαστος φίλος μου Χρίστος Χειμάρας, «είναι ο κόσμος της ταπείνωσης και της εξουθένωσης. Είναι ένας κόσμος πίκρας και ματαιότητας». Και ο Τάσος Λειβαδίτης πολύ πόνεσε, πολύ βασανίστηκε, πολύ ταλαντεύτηκε και πολύ πόνεσε στη ζωή του. (από το ιστολόγιο Εαρινή Συμφωνία)

Ζωγραφική στο σώμα της ποίησης: Έκθεση ζωγραφικής του Γιάννη Μιχαηλίδη

Την Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012 στις 8:00 το βράδυ εγκαινιάζεται στο βιβλιοπωλείο ΧΑΡΤΑ (Σκενδεράνη 16Β, Βόλος, τηλ: 2421033250) έκθεση ζωγραφικής του Γιάννη Μιχαηλίδη. Διάρκεια έκθεσης: 18 Οκτωβρίου – 3 Νοεμβρίου 2012.

Για τη έκθεση στη Χάρτα ο Γιάννης Μιχαηλίδης σημειώνει:

                                                                                   «εσύ δεν γράφεις,
                                                                                   τις λέξεις ζωγραφίζεις»

«Ο Αθλητής του τίποτα», «Ο λεπτουργός», « Ο ένοικος», «Τα Χριστούγεννα της ισοπαλίας»,

«Ο προπονητής παίκτης» και τέλος «Τα στρουθία» ήταν η αφορμή να προκύψουν τα έργα
αυτής της έκθεσης. ΄Εργα μικρών διαστάσεων προκειμένου να εικονογραφήσουν ή να γίνουν εξώφυλλα ποιητικών συλλογών. Θ α τα δούμε σε βιβλία φίλων ποιητών του Γιάννη Κοντού, της Παυλίνας Παμπούδη, του Βασίλη Στεριάδη, του Ματθαίου Μουντέ, των λογοτεχνικών περιοδικών «Λέξη» και «Δέντρο» του Θανάση Νιάρχου- Αντώνη Φωστιέρη και του Κώστα Μαυρουδή αντίστοιχα. Επίσης, στα βιβλία των ποιητών Κωστή Γκιμοσούλη, Γιώργου Παναγιώτου, Γιάννη Κακουλίδη, Σωτήρη Κακίση, Μανώλη Πρατικάκη, ΄Αγι Μπράτσου και πάει λέγοντας.
Κάθε ανάθεση ήταν για μένα η δημιουργία μια σειράς έργων, για να επιλεγεί το καλύτερο
από τεχνικής άποψης, ώστε να έχουμε την σωστότερη εκτυπωτική απόδοση.
Με το πέρασμα του χρόνου συγκεντρώθηκαν τα έργα αυτά που εκθέτω τώρα στη «Χάρτα».
Περίμενα αυτή την ευκαιρία για να τα παρουσιάσω στο φυσικό τους χώρο που είναι το βιβλιοπωλείο.
Κλείνοντας το σύντομο σημείωμα θέλω να πω ένα ευχαριστώ στους φίλους ποιητές που
μαζί τους γνώρισα την ποίηση της γενιάς του ‘ 70, μιας γενιάς στην οποία ανήκω.
Γιάννης Μιχαηλίδης  
4 Σεπτεμβρίου 2012

Και ο ποιητής Γιάννης Κοντός γράφει με αφορμή την έκθεση:
“Ο Γιάννης Μιχαηλίδης συνεχίζοντας την παράδοση των ζωγράφων (κυρίως της γενιάς του΄30) ζωγράφισε τα εξώφυλλα των βιβλίων των ποιητών της γενιάς του και εικονογράφησε πολλά από αυτά, ερμηνεύοντας με τη δική του τέχνη και το δικό του ψυχισμό τα ποιήματα και τις προεκτάσεις τους.
΄Ετσι, λοιπόν, για σαράντα χρόνια ήταν η μουσική υπόκρουση των χρωμάτων του που συνόδευαν και αγκάλιαζαν τα ποιήματα της γενιάς του ΄70.
Και επειδή αυτοί οι ποιητές είναι εικονιστές, εκτός των άλλων, προετοίμαζαν ένα μακρύ εικαστικό ταξίδι για το Γιάννη. Βεβαίως, όλα άρχισαν από τις φιλίες μας. ΄Ετσι βαδίσαμε μαζί. Ο γράφων έχει την μερίδα του λέοντος σε εξώφυλλα και εικονογραφήσεις. ΄Ενας πρόσθετος λόγος που ταυτιστήκαμε με το Γιάννη είναι γιατί από πολύ νωρίς πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω ότι η λέξη και ο στίχος αντιστοιχούν σ΄ ένα χρώμα και σε μια εικαστική σύνθεση. Τότε και για είκοσι τουλάχιστον χρόνια βρισκόμαστε σχεδόν κάθε μέρα στα στέκια και στις γκαλερί και βλέπαμε, συζητούσαμε, ζούσαμε μέσα στο καμίνι της Tέχνης. Σε μια Αθήνα πολύβουη μεν, αλλά πιο ανθρώπινη. Βέβαια, η ζωή συνεχίζεται, αλλά εμείς με τις απόψεις μας συντηρήσαμε το αεράκι της Iστορίας και της Tέχνης. [...] Για τη ζωγραφική του Γιάννη Μιχαηλίδη έχω γράψει πολλά κείμενα. Κατά την ταπεινή μου γνώμη η αφαίρεση στο έργο του συνεχίζεται και αναδύει το μοντέρνο. Ο αψεγάδιαστος μοντερνισμός του και η απλότητα σε πείθουν και σε κάνουν οπαδό του. Χωρίς υπερβολή, είναι ένας καλλιτέχνης αναντικατάστατος.

Με δυο λόγια είναι «φωτιά στη μέση της θάλασσας».

Γιάννης Κοντός

                                                                                                                                       Σεπτέμβριος 2012”

Ο Γιάννης Μιχαηλίδης γεννήθηκε στη Σκιάθο το 1940.

Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και στο Πήλιο.
Από το 1961 μέχρι σήμερα έχουν οργανωθεί 35 ατομικές εκθέσεις των έργων του στην Αθήνα, τον Πειραιά, τη Θεσσαλονίκη, το Βόλο, τη Λάρισα, το Ηράκλειο, το Ρέθυμνο και την Μυτιλήνη. Έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις που έγιναν στην Ελλάδα και το εξωτερικό, καθώς και σε 6 Πανελλήνιες εκθέσεις ( Ζάππειο Μέγαρο ), με πρώτη συμμετοχή το 1963.
Έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε εκθέσεις του εξωτερικού (Σόφια, Βουκουρέστι, Πολωνία, Ντάλας, Ν.Υόρκη).
Το 1970 στην έκθεση νέων καλλιτεχνών του Ε.Ε.T.E -Στέγη Γραμμάτων- τιμήθηκε με το Α΄ βραβείο ζωγραφικής.
Το 1985, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την Αθήνα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, πήρε μέρος στις εκθέσεις «Μνήμες-Αναπλάσεις-Αναζητήσεις» και «Η Ελλάδα και η θάλασσα».
Έργα του υπάρχουν στις συλλογές του Υπουργείου Πολιτισμού, της Εθνικής Πινακοθήκης, της Βουλής των Ελλήνων, του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, της Δημοτικής Πινακοθήκης Βόλου, της Δημοτικής Πινακοθήκης Λάρισας, της Δημοτικής Πινακοθήκης Ρόδου, του Τελλόγλειου Ιδρύματος Θεσσαλονίκης, του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, της Εθνικής Τράπεζας , του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (Αθήνας-Θεσσαλονίκης), της Ιονικής Τράπεζας, της Alpha Bank, του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου, της Αγροτικής Τράπεζας, της Γενικής Τράπεζας, της Τράπεζας Πειραιώς, του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς, της Πινακοθήκης Πιερίδη,της Πινακοθήκης Εμφιετζόγλου και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές.

Τα Νέα της Χάρτας

Τα Νέα της Χάρτας, Ιούλιος 2012

Παρουσίαση του βιβλίου "Γκιουζέλ Ανθή" της Ελένης Δραμητινού

Την Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012 στις 8:30 μ.μ. στο βιβλιοπωλείο – καφενείο ΧΑΡΤΑ (Σκενδεράνη 16Α-Β, Βόλος, τηλ: 24210 33250) παρουσιάζεται το βιβλίο Γκιουζέλ Ανθή της Ελένης Δραμητινού (εκδόσεις ΑΛΔΕ). Το βιβλίο παρουσιάζει ο Διονύσης Λεϊμονής, φιλόλογος-συγγραφέας. Διαβάζουν οι ηθοποιοί Σύνθια Μπατσή και Χαράλαμπος Παυλίδης.

Από τότε που άνοιξε τα μάτια της, η εμπέ, η μαμή, την προσφώνησε "η μικρή γκιουζέλ Ανθή", Εκεί, στη μακρινή Αττάλεια, ξετύλιξε η ζωή το νήμα, μέσα σε σφιχτοδεμένα παιδικά χρόνια, στο τα-τα-τα-τα της Αττάλειας, σαν μουσική.
Ως τη στιγμή που την είδε ο καμπούρ-Γιάνγκος, έμπορος από τα μικράτα του, τη διεκδίκησε και την κέρδισε. Εκείνη στην ανατολή της ζήσης της κι εκείνος κοντά στη δύση. Κι ύστερα, ξανά ανακάτωσε ο Θεός την τράπουλα. Βρέθηκε η γκιουζέλ Ανθή και ο Γιάνγκος σε άλλο κομμάτι του κόσμου, μετά το διωγμό, στην Ελλάδα.
Πώς να στήσει ο καμπούρ-Γιάνγκος το νέο του κόσμο; Πόσο δικαίωμα έχει να απελπιστεί, να αφεθεί, να κάνει κύκλο γύρω απ' τον εαυτό του, με απρόσμενο τέλος; Πώς η μοίρα έφερε την Ανθή σε δρόμους ξένους, με έξι παιδιά και ένα ακόμα, ένα νέο μωρό, παιδί παρηγοριάς, να ψάχνει δύναμη μέσα από την ίδια τη ζωή, για να τη χαρίσει απλόχερα ως την τελευταία κουταλιά της ζήσης της;

Η Ελένη Δραμητινού γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καισαριανή. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Εργάστηκε ως στέλεχος επιχειρήσεων στον ΟΤΕ. Διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Έχει διακριθεί για το διήγημά της “Σ΄ αγαπάω πολύ” από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών. Το μυθιστόρημα “Γκιουζέλ Ανθή” είναι το πρώτο της.